[26-10-2008]

Odkąd jej nie ma, świat nabiera szarych barw. Jednocześnie przestajemy się słyszeć, zaczynamy mówić w różnych językach. Znam to uczucie i jestem wobec niego bezradny. Coś we mnie szarpie się owinięte płóciennym workiem i związane konopnym sznurem. Szarpie się tonąc.

Tak bardzo, bardzo kocham Cię
Tak bardzo potrzebuję Cię


Kartki z kalendarza niczym odbitki z ksero. Tydzień w tydzień to samo. Od weekendowego zamroczenia alkoholem do poniedziałkowej traumy w pracy. Jakby to powiedział mój dobry znajomy 'every fuckin' day is the same'. Już to tego przywykłem, tak trzeba, inaczej bym zwariował.


Jest jednak światełko w tunelu. Gdzieś pomiędzy pijackimi chwilami olśnienia a znużeniem egzystencjalnym pojawiają się ludzie, którym jeszcze się chce. Zderzam się z nimi i wtedy jest inaczej, godzina wizji w technikolorze. Za to drgnięcie ostatniej soboty wielkie podziękowania należą się Bratovich.